Προσφώνησις Μητροπολίτου Κονίτσης κ.ΑΝΔΡΕΟΥ
εἰς τάς ἐκδηλώσεις ἐπί τή 61η ἐπετείω
τῆς συντριβῆς τῶν Κομμουνιστῶν εἰς Γράμμον (1949)
Βούρμπιανη, Κυριακή, 29η Αὐγούστου 2010
-Α-
Κατ’ ἀρχὴν νὰ συγχαρῶ ὅλους τοὺς ὁμιλητὲς, οἱ ὁποῖοι μίλησαν ἀπὸ τὴν καρδιά τους καὶ μὲ τὴν καρδιά τους. Ἐγὼ λίγες σκέψεις ἁπλές θὰ σᾶς πῶ. Νὰ χαιρετίσω ἐν πρώτοις, ὅλους ἐσᾶς, πού ὑπεβλήθητε στόν κόπο νά ἔλθετε μέχρι τήν Βούρμπιανη, στίς ὑπώρειες τοῦ Γράμμου. Καί ἤλθατε, ἀλλὰ καὶ ἤλθαμε, ὄχι γιά τουρισμό, ἀλλά γιά νά τιμήσουμε τὶς θυσίες τῶν ἡρώων τοῦ Γράμμου τῶν γενναίων παιδιῶν τοῦ Ἐθνικοῦ μας Στρατοῦ, πού μέ τόν τιτάνιο ἀγῶνα τους καί τήν θυσία τῆς ζωῆς τους ἔδωσαν, σάν σήμερα, τό τελειωτικό καί συντριπτικό χτύπημα ἐναντίον τοῦ ξενοκίνητου κομμουνισμοῦ.
Ἀλήθεια! Τό τί θά εἶχε συμβεῖ, ἄν, «ὅ μή γένοιτο», νικοῦσαν οἱ «κατσαπλιάδες» σ’ ἐκεῖνες τίς μάχες ; Μπορεῖ ὁ καθένας μας νά τό φαντασθεῖ. Θά εἴχαμε γίνει ὅπως οἱ χῶρες τῶν βορείων συνόρων τῆς πατρίδος μας, πού γιά δεκαετίες ἔζησαν μέσα στήν βία καί στήν καταπίεση, στόν τρόμο, στίς φυλακίσεις, στήν πείνα καί στήν ἀπέραντη δυστυχία. Ὅμως, ὁ Θεός καί ἡ Θεοτόκος μᾶς ἐφύλαξε καί μᾶς ἔσωσε ἀπό αὐτό τό ἀδυσώπητο κακό. Δόξα τῷ Θεῶ!
-Β-
Τελευταία, εἶδα ἕνα ὅραμα. Εἶδα νά ἀνεβαίνω στόν Γράμμο ἀπό μία πλατειά λεωφόρο σύγχρονων προδιαγραφῶν, καί σέ λίγη ὥρα νά βρίσκομαι στό μνημεῖο. Γυρνάω τό βλέμμα μου γύρω – γύρω. Καί βλέπω: Βλέπω κι ἀκούω μουσικές μπάντες. Βλέπω τόν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας, τήν Κυβέρνηση, τήν ἀντιπολίτευση. Βλέπω τοὺς ἄκαπνους ἄσους τῆς ἀντίστασης « τοὺς ἀντιστασιακούς», βλέπω ὅσους πῆραν «δωράκια» τῶν 500.000.000 δρχ., ὅσους ἔχουν συστηματικά λεηλατήσει τά δημόσια ταμεῖα, βλέπω τήν «νομενκλατούρα» τῆς «χλιδῆς καί τῆς ἁρπαχτῆς»…
Βλέπω καί διερωτῶμαι. Γιατί ὅλοι αὐτοί μαζεύτηκαν στόν Γράμμο; Γιά νά τιμήσουν τούς δοξασμένους νεκρούς ; Γιά νά ζητήσουν συγγνώμη, ποὺ τόσα χρόνια τοὺς ξέχασαν, ἐνῶ δέν παρέλειπαν νά τιμοῦν τούς Ζαχαριάδηδες, τούς καπετάν Γιώτηδες, ἀκόμη κι αὐτόν τόν αἱμοσταγῆ Ἄρη Βελουχιώτη; Γιατί; Ὅμως, ἀπάντηση δέν ἐπῆρα. Γιατί ὅπως σᾶς εἶπα ὅραμα ἦταν ἤ μᾶλλον, μία κρυφή μου ἐπιθυμία ἦταν, νά δῶ τό Ἔθνος ἑνωμένο καί μονοιασμένο νά γονατίζει εὐλαβικά καί νά τιμᾶ τήν ὑπέρτατη θυσία τῶν παιδιῶν τῆς Ἑλλάδος, πού ματαίωσαν τά σχέδια τοῦ ξενόδουλου κομμουνισμοῦ γιά τήν Ἑλληνική μας Πατρίδα.
-Γ-
Χθὲς πῆγα στὸ μνημεῖο τοῦ Γράμμου. Δὲν ἦταν λεωφόρος ὁ δρόμος. Ἦταν κακοτράχαλος, καὶ θὰ σᾶς ἔλεγα ὅτι «κάθε πέρυσι καὶ καλύτερα» ἦταν. Κακοτράχαλος καὶ σὲ πολλὰ σημεῖα καὶ ἐπικίνδυνος. Ὅμως ὁ Γράμμος, μέ τόν ἐπικίνδυνο χωματένιο δρόμο του, μένει σιωπηλός καί ἐπιβλητικός. Σὲ ὑποβάλλει ὅταν πηγαίνεις. Καί μή τό θεωρήσετε ὑπερβολή ἤ αὐτοπροβολή αὐτό πού θά πῶ: Σέ τούτους τούς ἔρημους τόπους, ἐδῶ στὴν περιοχή μας, καί στούς σημερινούς δίσεκτους καιρούς, ὁ μόνος πού ἔχει ἀπομείνει, γυρίζοντας, ἀπό χωριό σέ χωριό γιά νά ἐμψυχώνει τούς ἐλάχιστους κατοίκους καί τά στρατευμένα παιδιά τῆς Ἑλλάδος, ὅπου ὑπάρχουν τά ἐλάχιστα φυλάκια, εἶναι ὁ Μητροπολίτης μέ τούς καλούς συνεργάτες του. Εἶναι ἀκόμη ἡ Ἕνωση τῶν ἀποστράτων ἄξ/κῶν τοῦ Στρατοῦ μας, ὅπως καί ὁ σύνδεσμος τῶν Ἐφέδρων ἄξ/κῶν τοῦ Νομοῦ Ἰωαννίνων, ἡ ὀλιγάριθμη ἀστυνομία τῆς περιοχῆς μας, οἱ συνοριακοί φρουροί καθὼς καί τό πυροσβεστικό σῶμα, πού μᾶς παραστέκονται. Αὐτοί εἴμαστε ὅλοι κι ὅλοι σέ τοῦτο τόν τόπο.
Ὅμως, προσωπικῶς, δέν χάνω τό κουράγιο μου. Τήν ἀγωνιστική σημαία δέν τήν ἔχω ὑποστείλει. Μέ τό πνεῦμα τῆς καλοπεράσεως καί τῆς εὐδαιμονίας δέν ἔχω συμβιβασθεῖ. Κι ὅταν μέ ρωτᾶνε κάποιοι καί μοῦ λένε «τί κάνετε;», ἀπαντῶ: «Φωνάζω, φωνάζω πρός κάθε κατεύθυνση, πρός τήν Πολιτεία καί τήν κάθε μορφῆς ἡγεσία τῆς Πατρίδος μας, μήπως καί ξυπνήσουν ἀπό τόν ὕπνο τῆς ἀδιαφορίας καί τοῦ «ὠχαδερφισμοῦ». Αὐτὸ κάνω, φωνάζω.
Καί πρέπει νά σᾶς πῶ, ὅτι γιά μένα καὶ γιὰ τοὺς συνεργάτες μου, δέν ὑπάρχει ὑπουργεῖο Παιδείας (σκέτο) καί ὑπουργεῖο Ἄμυνας (σκέτο κι αὐτό). Ὑπάρχει Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Παιδείας καί Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Ἀμύνης.Γιά μᾶς δέν ὑπάρχουν «γκρίζες ζῶνες» στό Αἰγαῖο. Ὑπάρχει τό Ἑλληνικό Ἀρχιπέλαγος. Ὑπάρχει ἡ Θράκη, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ἡ Βόρειος Ἤπειρος ἡ Ἑλληνική, ἡ Κύπρος καί ὁ ὅπου γῆς ἀπόδημος Ἑλληνισμός.
Γιά μένα ὑπάρχουν οἱ στρατιωτικές παρελάσεις, μέ τίς ἔνδοξες πολεμικές σημαῖες, μέ τά ἅρματα μάχης καί τά σύγχρονα ὁπλικά συστήματα. Ὑπάρχει τό Ναυτικό μας καί ἡ Ἀεροπορία μας, ἡ ὁποῖα ἔχασε προσφάτως δύο λεβέντες ἀξιωματικοὺς στὸ γνωστό ἀτύχημα. Αὐτὰ τὰ παιδιὰ, οἱ ἀξιωματικοὶ τῆς Ἀεροπορίας, κάθε μέρα παίζουν τὴν ζωή τους «κορώνα - γράμματα» γιὰ νὰ ἀναχαιτήσουν τὴν τουρκικὴ προκλητικότητα καὶ ἱταμότητα. Καὶ ἔρχεται ἡ Πολιτεία , ὅπως ἐλέχθη καὶ προηγουμένως, νὰ τοὺς ἐλλαττώσει τοὺς μισθοὺς καὶ τὰ ἐπιδόματα. Αἴσχος, ντροπὴ στὴν Πολιτεία ποὺ συμπεριφέρεται ἔτσι στὰ παιδιά της. Πρὶν ἀπὸ λίγο καιρό, διαμαρτυρήθηκα ἐντόνως στήν κυβερνητική ἀπόφαση νά καταργηθοῦν ὅλα αὐτά γιά λόγους δῆθεν οἰκονομίας, ὅπως καί οἱ δεξιώσεις τῶν πρεσβειῶν μας στό ἐξωτερικό, μέ τήν εὐκαιρία τῶν ἐθνικῶν μας ἑορτῶν. Καί εἶπα σὲ κάποιους ἁρμοδίους: Καλά, τόσο μεγάλο ἔξοδο εἶναι νά δώσετε ἕνα μικρό γλυκό κι ἕνα ποτό ἤ ἀναψυκτικό στούς ἐπισκέπτες ποὺ θά ἔλθουν νά τιμήσουν τήν Ἑλλάδα; Αὐτό εἶναι ντροπή καί νά τό σκέπτεται κανείς. Διερωτῶμαι: Ἄραγε οἱ θυσίες τῶν παλικαριῶν τοῦ Γράμμου ἔγιναν γιά νά ὑποβαθμίζουμε ἐμεῖς οἱ νεοέλληνες μέ τόση ἐλαφρότητα τίς ἐθνικές μας ἐπετείους, ὅταν, μάλιστα, οἱ γειτονικοί μας λαοί, πού ὑποβλέπουν τήν Ἑλλάδα, γιορτάζουν καί πανηγυρίζουν γιά γεγονότα ποὺ κατά καιρούς πλήγωσαν ἤ μάτωσαν τήν ἐθνική μας φιλοτιμία;
Ἀλλὰ δόξα τῷ Θεῷ.Ἦρθε μία νεαρή δασκάλα, μία ἑλληνόψυχη καί λεοντόψυχη Ἠπειρωτοπούλα, ἡ Χαρά Νικοπούλου, ἦλθε νά διακηρύξει τήν Ἑλληνικότητα τῆς Θράκης καί νά τά βάλει μέ τήν σφηκοφωλιά τοῦ Ὑπουργείου ἀμαθείας καί ἀθεΐας, εἶναι τὸ Ὑπουργεῖο τὸ πάλαι ποτέ Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων, γιά νά μᾶς διδάξει αὐτὴ ἡ κοπελίτσα, ποὺ ὅταν τὴν βλέπεις δὲν τὴν παίρνεις καὶ τὸσο πολὺ ὅτι εἶναι τόσο λεοντόψυχη, μιὰ μικροκαμωμένη κοπελίτσα εἶναι, ἦλθε λοιπὸν νὰ μᾶς διδάξει ὅτι ἄν θέλουμε νά ἐπιζήσει αὐτός ὁ τόπος ἀπαιτεῖται νά ἀντιστεκόμαστε σέ ὅποιους, μέ τίς ἰδέες καί τίς ἐνέργειές τους ὑπονομεύουν τήν Ἑλληνική μας Πατρίδα.
Ἀλλά ἔχω καί κάποιους ἀκόμη πού συμπαραστέκονται στήν ἀγωνία μου. Εἶναι τά νιάτα τῆς Σ.Φ.Ε.Β.Α. (Συντονιστικῆς Φοιτητικῆς Ἑνώσεως Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγώνα), πού ἀγωνίζονται γιά νά μένει ἀνοιχτό τό ἐθνικό θέμα τῆς Βορείου Ἠπείρου. Εἶναι ἐκεῖ, στήν ἔξοδο, μέ λίγο ἐπίκαιρο ὑλικό, καὶ κάποιο βιβλίο ποὺ εἶναι ἀφιερωμένο στὸν Μητροπολίτη Σεβαστιανό. Νά περάσετε, νά δεῖτε καί νά πάρετε, μέ τήν βεβαιότητα, ὅτι δέν πηγαίνει χαμένο οὔτε ἕνα σέντ. Ὅλα διατίθονται γιὰ τὸν ἀγῶνα τῆς Βορείου Ἠπείρου.Ἐμεῖς, ὅπως τό γνωρίζετε, δέν ἔχουμε προσβάσεις οὔτε στόν δημόσιο κορβανά, οὔτε στήν Siemens, οὔτε στά ὁμόλογα, οὔτε στίς τράπεζες τῆς Ἐλβετίας, οὔτε στίς ὑπεράκτιες ἑταιρεῖες. Ὁ λαός μᾶς στηρίζει καί ὅλοι ὅσοι μέ ἀγωνία παρακολουθοῦν τήν ἱερή ὑπόθεση τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ ζητήματος. Μέσα στήν ταραγμένη ἐποχή μας, ὅπου κυριαρχεῖ ἡ ὑλοφροσύνη, τά ναρκωτικά, ἡ βία καί ἡ ἀναρχία, εἶναι σπουδαῖο πράγμα νά ὑπάρχουν νιάτα πού μάχονται εὐσυνείδητα καί γενναία γιά τά ἐθνικά θέματα.Νά περάσετε, λοιπόν. Νὰ σᾶς πῶ καὶ κάτι ; Νὰ μὴν τοὺς πεῖτε τίποτα. Κι ἄν θέλετε καὶ νὰ μὴν πάρετε τίποτα. Νά τούς δεῖτε, νὰ τοὺς χαμογελάσετε, καὶ ἄν τὸ λέει ἡ καρδιά σας, καὶ εἶμαι βέβαιος ὅτι τὸ λέει, νὰ τοὺς πεῖτε «μπράβο παιδιά» . Νά τούς συγχαρεῖτε καί νά τούς τονώσετε τό φρόνημα. Διότι «Τά νιάτα, ὅπως εἶπε ἕνας ξένος ποιητής, εἶναι πλασμένα γιά τόν ἠρωϊσμό». Φτάνουν πιὰ τὰ νιάτα μὲ τὰ ναρκωτικά, τὰ νιάτα τῆς ἀναρχίας, ἄς ὑπάρξουν καὶ κάποια νιάτα ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὰ ἐθνικὰ θέματα.
Λοιπόν, ἀδέλφια μου συνέλληνες, ψηλά οἱ καρδιές. Ὁ Γράμμος μένει ὄρθιος. Μᾶς περιβάλλει νέφος μαρτύρων καί ἡρώων. Ἐδῶ ζεῖ ἡ Ὀρθοδοξία καί ἡ Ἑλλάδα. Ἐδῶ ὑπάρχει καί μᾶς καθοδηγεῖ ἡ σεπτή μορφή τοῦ θρυλικοῦ Μητροπολίτου ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ. Γιατί, πρέπει νὰ ξέρετε, ὅταν φύσηξαν ἀντίθετοι ἄνεμοι, πού ἤθελαν νά σβήσουν τό φῶς τοῦ Γράμμου καί νά καταργήσουν τόν ἑορτασμό καί τό νόημά του, ὁ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ ἦταν, πού ὕψωσε τό γιγάντιο ἀνάστημά του καί διέλυσε ὅλα τά ἀνόσια σχέδια ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἤθελαν καί ἐπεδίωκαν νά παραδοθεῖ ὁ Γράμμος στήν λήθη καί στήν σιωπή. Στὸν Σεβαστιανὸ λοιπόν, ἁρμόζει τὸ χειροκρότημα, ὄχι σ’ ἐμένα. Τὸν Σεβαστιανὸ νὰ χειροκροτήσετε. Κι ὁ διάδοχός του, αὐτὸς ποὺ σᾶς μιλάει τώρα, προσπαθώντας νά βαδίζει στά ἴχνη τοῦ μεγάλου Προκατόχου του, σᾶς ὑπόσχεται ὅτι μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ὄχι μὲ τὶς δικές του δυνάμεις, θά συνεχίσει νά ἀγωνίζεται τόν καλόν ἀγώνα γιά τόν Χριστό καί γιά τήν Ἑλλάδα. Ὅσο ζῶ καί ἀναπνέω, θά μέ βρίσκετε ἐδῶ. Θά συναντώμεθα ἐδῶ. Καί ὅλοι μαζί θά στέλνουμε παντοῦ τό ἐλπιδοφόρο μήνυμα: Ὁ Γράμμος ζεῖ. Κι ἡ Ἑλλάδα θά ζεῖ καί θά μεγαλουργεῖ.
Ἀδελφοί συνέλληνες, Ζήτω ἡ Ἑλλάδα μας. Οἱ ἠρωϊκοί νεκροί μας, ἀθάνατοι!
Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής καί Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ
